ซื้อจริง แต่ไม่ได้ใส่จริง! ดิจิทัลแฟชั่นสุดล้ำ ที่ซื้อ เพื่อใส่แค่ในโลกออนไลน์เท่านั้น
หลายครั้งที่เราเห็นแบรนด์น้อยใหญ่ต่างออกมาสร้างความแปลกใหม่ให้อุตสาหกรรมแฟชั่น เพื่อสร้างความตื่นเต้นและดึงดูดความสนใจจากเหล่าคนแฟกันอยู่บ่อย ๆ แต่ก็สิ่งใหม่ที่ว่าก็อาจจะมาจากการทำซ้ำ หรือการนำกลับมาทำใหม่
เพื่อให้ดูแตกต่างจากเดิม หรือไม่ก็เพื่อหวนรำลึกถึงความ ฮิ ต ในวันวานให้มาอยู่ในโลกปัจจุบันเท่านั้น แต่ในโลกที่ทุกอย่างขับเคลื่อนไปด้วยโซเชี่ยลมีเดียที่เดินทางเร็วเกินกว่าที่ผู้คนจะใช้เวลารอสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นเวลานาน ๆ
ทำให้ Digital Fashion ได้เกิดขึ้นมาในโลกแห่งความจริง โดยมีข้อแม้ที่ว่า ซื้อจริง แต่ไม่ได้ใส่จริง! แต่ใครจะเชื่อว่าการจ่าย เ งิ น ซื้อสิ่งที่จับต้องไม่ได้ เพื่อสนองความต้องการทางโลกออนไลน์นั้น มีอยู่จริงและได้มาซึ่งความสนใจจากผู้คนยุคใหม่ไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ในขณะเดียวกัน ทุกวันนี้ ก ร ะ แ ส การบริโภคแฟชั่นแบบมาไวไปไว หรือ Fast Fashion ที่เป็นการผลิตเสื้อผ้าที่เน้นความรวดเร็ว ต้นทุนต่ำทั้งวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตและ แ ร ง งาน
เพื่อให้ได้เสื้อผ้าตามเทรนด์ในเวลานั้น ในราคาถูก เข้าถึงได้ ใส่ไม่กี่ครั้งก็พร้อมเปลี่ยนไปเป็นแบบอื่นเรื่อย ๆ ทำให้ภาคการผลิตและขนส่งของอุตสาหกรรมแฟชั่นและแบรนด์เสื้อผ้าบางแบรนด์ในโลกความเป็นจริง ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมในหลายรูปแบบ
อาทิ ต้นเหตุของภาวะเรือนกระจก มลพิษทางน้ำจากกระบวนการผลิต ขยะเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้ว หรือกระทั่งการจ้างแรงงานอย่างไม่เป็นธรรม เป็นต้น
ปัจจุบัน การซื้อชุดที่ใส่ไม่ได้จริง ในราคา “หลักแสน” อาจไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และที่สำคัญ เรื่องนี้กำลังเป็นโอกาสทาง ธุ ร กิ จ ที่หลาย ๆ บ ริ ษั ท มองว่า จะมาแทนที่อุตสาหกรรม Fast Fashion
ถ้าหากพูดถึงการแต่งตัวในโลกออนไลน์ หลายคนอาจจะนึกถึง การแต่งตัวให้ตัวละครในเกม แม้ว่า “สกิน” หรือ “เสื้อผ้า” ที่เราใส่ให้ตัวละครในเกม จะไม่ได้ช่วยให้ตัวละครของเราเก่งขึ้น
แต่ถ้าหากว่ามันทำให้ตัวละครของเราสวยขึ้น ก็มีคนที่พร้อมจะจ่าย เ งิ น เพื่อสิ่งนั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อโลกก้าวเข้าสู่ยุคดิจิทัล และหลาย ๆ ธุ ร กิ จ โดยเฉพาะ ธุ ร กิ จ ที่เกี่ยวข้องกับออนไลน์ เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตของมนุษย์มากขึ้น และในด้านพฤติกรรมของผู้บริโภคเอง ก็เริ่มเปลี่ยนไปตามเทคโนโลยีที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
อย่างโซเชียลมีเดีย ที่ก่อให้เกิดพฤติกรรมแบบ “ซื้อ-โพสต์-คืน” หรือก็คือ ลู ก ค้าซื้อสินค้า และนำไปใส่ถ่ายรูปแบบไม่แกะป้าย ก่อนจะนำสินค้าไปคืนที่ร้าน
จึงได้มีการทดลองพฤติกรรมของ ลู ก ค้า ด้วยการเปิดร้านแบบพ็อปอัป เป็นสตูดิโอให้คนเข้ามาใส่เสื้อ แล้วถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ เพื่อสร้างคอนเทนต์ในราคา 300 บ. โดย บ ริ ษั ท ให้มุมมองว่า “ ลู ก ค้าไม่ได้อยากได้เสื้อผ้า แต่อยากได้คอนเทนต์สำหรับลงบนโซเชียล” ซึ่งก็มี ลู ก ค้าที่ให้ความสนใจไม่น้อย
“เสื้อผ้าดิจิทัล” จึงกลายเป็นทางออก ในด้าน ผ ล ก ร ะ ท บ ที่เกิดขึ้นจากการผลิต แถมยังตอบโจทย์ ลู ก ค้า ที่ต้องการเพียงแค่รูปถ่ายลงในโซเชียลมีเดียด้วย
ในขณะที่ราคาของเสื้อผ้าดิจิทัลก็เป็นสิ่งที่โดนตั้งคำถาม เพราะโดยปกติการซื้อเสื้อผ้าราคาแพงที่เราใส่ได้ในชีวิตจริงก็เป็นเรื่อง ย า ก อยู่แล้ว แต่สำหรับเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้จริงที่บางชิ้นอาจมีความเป็นไปได้ว่าจะแพงกว่าเสื้อผ้าจริง ๆ
จึงอาจเป็นสิ่งที่เป็นกำแพงของตลาดเสื้อผ้าดิจิทัล ซึ่งโดยทั่วไปคนมักจะประเมินราคาสินค้าดิจิทัลต่ำเกินไป และต่ำกว่าราคาของที่จับต้องได้จริง หากชุดความคิดเรื่องราคาของดิจิทัลนี้ถูกปรับเปลี่ยนไป คนอาจยอมรับเสื้อผ้าดิจิทัลได้ในราคาที่หลากหลายมากขึ้น
อีกสิ่งที่ต้องไม่ลืมคือ เสื้อผ้าดิจิทัลอาจเป็นแฟชั่นสำหรับนักชอป แต่อาจไม่ใช่สิ่งที่ตอบสนองความต้องการพื้นฐานของชีวิต เพื่อเป็นสิ่งห่อหุ้มร่างกายที่ยังจำเป็นต้องมี เสื้อผ้าดิจิทัลจึงอาจเป็นทางเลือกให้คนที่ชอบแฟชั่น เพื่อใส่ถ่ายรูปแบบไม่ซ้ำ
โดยที่ไม่ต้องใส่จริงและยังเป็นทางออกให้กับโลกในการลดปริมาณคาร์บอนคาร์บอนฟุตปริ้นท์ ในอุตสาหกรรมเสื้อผ้าและสิ่งทอ แต่ความเป็นจริงในระดับหนึ่งเกี่ยวกับความต้องการเสื้อผ้าที่จับต้องได้ก็มีอยู่อย่างต่อเนื่อง
ดังนั้นความสามารถในการสร้างเสื้อผ้าที่จับต้องได้จากเสื้อผ้าดิจิทัลจึงอาจเป็นกุญแจสำคัญ เพื่อให้ความต้องการนี้เข้าถึงคนได้หลากหลาย แต่ทำอย่างไรให้โลกมีทางเลือกเพื่อความยั่งยืนเช่นกัน
ที่มา : ลงทุนเกิร์ล ,Tech By True Digital ,The MATTER
